Το ταξίδι στην Αιθιοπία, μια μοναδική περιπέτεια ανακάλυψης specialty καφέ μέσα από το φακό και τα λόγια του φωτογράφου, Πάνου Γεωργίου. Ο συνεργάτης, φίλος και κυρίως συνοδοιπόρος μας στα μακρινά είτε γευστικά είτε γεωγραφικά ταξίδια, μας χαρίζει την αφήγησή του και έντονες στιγμές συγκίνησης.

Ας τον ακολουθήσουμε…

“Είναι από αυτές τις φορές που χτυπάει το τηλέφωνο νωρίς το πρωί και ξέρεις ότι είναι για καλό! Κάποιος δικός σου άνθρωπος θέλει να μοιραστεί ένα καλό νέο μαζί σου, πριν κυλήσει η μέρα και έχει λιγότερη σημασία χαμένο μέσα στην καθημερινότητά μας. Ο Αλέξανδρος λοιπόν, τηλεφώνησε πρωί πρωί λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου και ήλπιζα ότι πρόκειται να μου ανακοινώσει κάτι πραγματικά καλό πάλι, όπως ακριβώς έγινε και τις προηγούμενες φορές. Δεν έπεσα καθόλου έξω, μιας και μου είπε ότι πάμε Αιθιοπία. Ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο μεγάλος που ντύθηκα και έφυγα για τη δουλειά, κάνοντας όνειρα και σχέδια για το ταξίδι. Κάπως έτσι κύλησαν και οι επόμενες ημέρες, μέχρι που έφτασε η ώρα να ξεκινήσουμε για το ταξίδι που έμελλε να αλλάξει τον τρόπο που έβλεπα πολλά πράγματα.

Μετά από δύο πτήσεις καταλήξαμε στην Αντίς Αμπέμπα ξημερώματα Κυριακής, 20 Γενάρη. Η υπόλοιπη παρέα ήταν αποτελούμενη από τέσσερα ακόμα άτομα, τον Πάνο, τον Κωνσταντίνο, τον Στέλιο και τον Σάββα, όλοι τους ειδικοί του καφέ με κάποιο τρόπο. Τρέξαμε με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού προς την έξοδο του αεροδρομίου, όπου μια πρώτη έκπληξη από τις πολλές που θα μας περίμεναν στην Αιθιοπία, μας κράτησε για αρκετή ώρα στο αεροδρόμιο. Το βαν που είχαμε κανονίσει για τη μεταφορά μας ήταν στη θέση του, όχι όμως και ο οδηγός. Αφού προσπαθήσαμε μόνοι μας για λίγο να τον εντοπίσουμε, οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι βρήκαν τη λύση. Ξαφνικά ένα άδειο πάρκινγκ αεροδρομίου ζωντάνεψε με φωνές από οδηγούς και παρευρισκόμενους που έψαχναν για περίπου μισή ώρα τον οδηγό. Αφού τελικά βρέθηκε, ήρθε χαμογελαστός να μας υποδεχτεί και να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Φαινόταν σαν να έχει μόλις ξυπνήσει και υποθέσαμε ότι κοιμόταν στο παραπλήσιο πάρκο κάτω από τα αστέρια στη δροσερή, αφρικανική νύχτα. 

Μέρα πρώτη, 20 Γενάρη. Πρώτη επαφή με την πολύβουη, πολύχρωμη και στολισμένη Αντίς, καθώς ήταν μέρες εθνικής αργίας λόγω των Θεοφανίων. Οι Αιθίοπες είναι άνθρωποι με βαθιά πίστη, ασχέτως το πού πιστεύουν, αφού η χώρα είναι μια μίξη φυλών και θρησκειών. Οι πρώτες εικόνες μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό! Δεν ξέρω αρκετές λέξεις για να περιγράψω τα συναισθήματα μας. Δεν θα μπορούσα να αλλάξω την αφήγηση για το σκοπό του ταξιδιού μας ώστε να περιγράψω αναλυτικά τα όσα είδαμε, αλλά ίσως να ξεφεύγω λίγο από το θέμα από εδώ και πέρα, καθώς είναι ακόμα νωπά και ανεξέλεγκτα αυτά που έχω στο κεφάλι μου. Η πρώτη μας μέρα ήταν γεμάτη βόλτες και δοκιμές καφέ. Υπέροχες αιθιοπικές γεύσεις μας μάγεψαν και μας γέμισαν ενέργεια και μεγαλύτερη προσμονή για τις επόμενες μέρες, οπότε και θα ξεκινούσαμε την αναζήτηση καλού καφέ. Η ώρα περνά γρήγορα, όταν όλα όσα ζεις είναι πρωτόγνωρα και το σούρουπο έρχεται πάλι γλυκό, χρωματιστό και δροσερό. Οι άνθρωποι μας στην Αντίς δεν θα μας άφηναν ποτέ να πάμε για δείπνο σε κάποιο εστιατόριο, οπότε όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε στο σπίτι του κυρίου Melese.

Ανηφορίσαμε σε κάποιον από τούς πολλούς λόφους της πόλης ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, που ήταν στον δρόμο γιορτάζοντας τα Θεοφάνια ντυμένοι στα λευκά με πολύχρωμα μαντίλια, ζώνες και κρατώντας παραδοσιακά αφρικάνικα μουσικά όργανα. Κάποιοι φώναζαν και τραγουδούσαν έναν αφρικανικό σκοπό και οι υπόλοιποι, σε μια μορφή θρησκευτικής έξαψης, ακολουθούσαν χορεύοντας και φωνάζοντας.

Παντού διάσπαρτα στο δρόμο πράσινα φύλλα και πολύχρωμα λουλούδια που συμβολίζουν το καλό και δίνουν θετική ενέργεια. Τελικά, μέσα από ένα λαβύρινθο από χωμάτινα δρομάκια, κεντρικές αρτηρίες και αυτοσχέδια περάσματα ανάμεσα στα σπίτια φτάσαμε στο όμορφο σπίτι που μύριζε φρεσκομαγειρεμένο φαγητό. Και εδώ το έδαφος ήταν στρωμένο με φύλλα και λουλούδια. Στο κέντρο της αυλής, που περιστοιχιζόταν από της κατοικίες της οικογένειας, δέσποζε ένα πήλινο παραδοσιακό σκεύος μέσα στο οποίο σιγόκαιγε φωτιά. Απλωμένες οι κούπες του καφέ ήταν έτοιμες για μετά το φαγητό.

Μας υποδέχτηκαν ζεστά, με ένα δυνατό σφίξιμο στο χέρι και ένα άγγιγμα ώμο με ώμο που μαζί με μια μικρή υπόκλιση δείχνουν σεβασμό στον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντι σου. Αυτός θα ήταν ο χαιρετισμός μας για τις επόμενες μέρες. Σίγουρα δεν υπάρχει τρόπος να μετρηθεί ο αριθμός, αλλά ήταν πολλές εκατοντάδες – πιθανολογώ – οι φορές που δείξαμε εκατέρωθεν σεβασμό με τους Αιθίοπες. Το τραπέζι ήταν γεμάτο από παραδοσιακές γεύσεις μαγειρεμένες με αγάπη. Πολύχρωμο και το φαγητό. Λίγο λίγο η αυλή γέμισε με παιδιά και μέλη της οικογένειας. Η φιλοξενία εδώ δεν έχει καμία τυπική παράμετρο. Πρόκειται για σημαντικό γεγονός και όλοι βοηθούσαν με κάθε τρόπο να μας κάνουν να νιώσουμε όσο το δυνατόν πιο άνετα και να μας περιποιηθούν. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι βρίσκομαι στην πατρίδα. 

Πλέον η αυλή ήταν γεμάτη. Οι γυναίκες της οικογένειας άρχισαν να ετοιμάζουν τον καφέ που θα συνόδευε το φαγητό. Ήταν μια μακριά και όμορφη διαδικασία, μιας και όλα γίνονται τελετουργικά και από την αρχή ξεκινώντας με τον κόκκο του καφέ άψητο ακόμα. Το άρωμα του καφέ άρχισε να κυκλοφορεί σιγά σιγά στον αέρα και τελικά κατέκλυσε όλες τις αισθήσεις μας. Ψήσιμο, άλεσμα, βράσιμο και σερβίρισμα όλα με τον σεβασμό που αξίζει ένας κάλος καφές. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για τους Αιθίοπες να πιούν τον καφέ τους, αφού έτσι κάνουν καθημερινά πάντα με την ίδια αφοσίωση.

Η νύχτα κύλησε όμορφα με παιδικά γέλια και συζητήσεις μεγάλων και κάπως έτσι, έφτασε η ώρα να πάμε στο ξενοδοχείο μιας και την επόμενη μέρα το ταξίδι στα οροπέδια του καφέ ξεκινούσε νωρίς. Ή μήπως όχι; Η Αντίς είναι μια πολύ ζωντανή πόλη, οπότε μας παρέσυρε με το ρυθμό της και βρεθήκαμε να πίνουμε μπίρες με τους ντόπιους σε ένα όμορφο μπαρ με ζωντανή μουσική και θαμώνες ακόμα πιο ζωντανούς. Αφρικάνικος ρυθμός, ρέγκε, σόουλ και φανκ. Τι νύχτα… θα μιλήσω όμως παρακάτω για τον τρόπο που οι Αιθίοπες διασκεδάζουν, αφού ανεξαρτήτως κούρασης πάντα σε παρασύρουν για λίγο ξενύχτι και λίγο ποτό.”